1864: Tweede Duits-Deense Oorlog

De Tweede Duits-Deense Oorlog (ook wel de Deense Oorlog en de Deens-Pruisische Oorlog genoemd) was, net als de Eerste Duits-Deense Oorlog, het gevolg van de politieke spanningen tussen de Duitse Bond en het koninkrijk Denemarken over de status van de hertogdommen Sleeswijk en Holstein, ook wel de Sleeswijk-Holsteinse kwestie genoemd.

Het conflict was in belangrijke mate een successieoorlog, veroorzaakt door het kinderloos overlijden van koning Frederik VII van Denemarken op 15 november 1863,[1] waarmee deze tak van het Huis Oldenburg uitstierf. Als hertog van Sleeswijk en Holstein had hij twee potentiële opvolgers: de Duitsgezinde Frederik van Sleeswijk-Holstein-Sonderburg-Augustenburg, die Sleeswijk en Holstein los van Denemarken een zelfstandig land binnen de Duitse Bond wilde maken, en de Deensgezinde Christiaan van Glücksburg, die Sleeswijk en Holstein volledig in Denemarken wilde laten opgaan.[2]

De Tweede Duits-Deense Oorlog brak op 1 februari 1864 uit, toen Denemarken de hertogdommen Sleeswijk en Holstein wilde integreren. Dit was echter in strijd met het Verdrag van Londen (1852) waarin was vastgelegd dat beide hertogdommen bij Denemarken hoorden, maar wel als zelfstandige staten moesten worden behandeld. De Duitse publieke opinie reageerde dan ook heftig op deze poging tot integratie. Bismarck, samen met generaal Helmuth Karl Bernhard (sinds 1870 Graf) von Moltke, speelde in op deze houding en besloot om samen met Oostenrijk Denemarken de oorlog te verklaren om deze hertogdommen eens en voor altijd uit handen van Denemarken te halen.